Σίγουρα θα σε έχει πιάσει και εσένα ο φόβος ,η ανασφάλεια ,το άγχος αν ζεις..
Αν ζεις όπως θέλεις ,αν ζεις αληθινά ,έντονα ,αν τέλος πάντων ζεις την ζωή σου. Και αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Πάντα ήμουν της άποψης πως στην ζωή δεν πρέπει να συγκρατείς τα συναισθήματα ,γιατί τότε τα μετριάζεις ,τα κάνεις εν μέρει άψυχα με αποτέλεσμα να μιζεριάζεις και να μην νιώθεις. Ένα απο τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους είναι ότι έχει την δυνατότητα να αισθάνεται ,να γεμίζει ανα πάσα στιγμή συναισθήματα. Απο κει και πέρα είναι στην νοοτροπία του καθενός πως θα τα χειριστεί και θα τα ζήσει.
Είναι πολύ ωραίο να αγαπάς και να μισείς έντονα και με τέτοιο πάθος που θα σου καθορίζει απόλυτα την καθημερινότητα και παράλληλα θα στην γεμίζει με χρώματα και ουσία. Όταν προσπαθείς να μην δένεσε με καταστάσεις και πρόσωπα ,απλά μπαίνεις στο τριπάκι να προχωράς συνέχεια μπροστά ,χωρίς όμως να χεις ζήσει το πριν..
Έτσι λοιπόν και ο έρωτας συγκαταλάγεται μέσα στα απαραίτητα της ζωής -αν όχι ΤΟ απαραίτητο- .Και για αυτόν τον λόγο πρέπει να τα δίνεις όλα μέχρι τελικής πτώσεως..
Είμαι ερωτευμένος με ένα πρόσωπο που συνδιάζει όλα όσα έψαχνα ή μάλλον όσα ήθελα υποσυνείδητα και δεν είχα αντιληφθεί. Όσα χαρακτηριστικά με γεμίζουν τα βρήκα στην μορφή της και με κάνουν να αισθάνομαι τέλεια (όσο δύσκολο κι αν είναι να ορίσει κάποιος την τέλεια κατάσταση..) .
Αυτη είνι η μια πλευρά ,η άσπρη μεριά της δικιάς μου ιστορίας .Η πλευρά που με γεμίζει αισιοδοξία και χαρά. Όμως πάντα σε μια φάση της ζωής ,σε μια κατάσταση ,σε ένα συναίσθημα υπάρχουν μοιραία δύο όψεις. Και αναπόφευκτα βιώνω παράλληλα και την σκοτεινή ,την πιο ματαιόδοξη εικόνα..
Έχω την δυνατότητα να της μιλάω ,να γεμίζω συναισθήματα ,να νιώθω ιδεατά αλλά...
...η επιθύμια μου να εκφράσω τα συναισθήματα μου στο πρόσωπο της φτάνουν το ανέφικτο και με εμποδίζουν .Πάντα για κάποιο λόγο ,το θέλω μας δεν θα συμβαδίζει με το μπορώ και έτσι θα μπαίνουμε στην διαδικασία του συμβιβασμού και του μοιράσματος. Έτσι λοιπόν κι εγώ περιορίζομαι στο να της μιλάω και να φοβάμαι να εκφράσω τα συναισθήματα μου..
Ίσως γιατί φοβάμαι την απόρριψη..
Ίσως γιατί το πάθος που νιώθω για αυτήν ,να με έχει βγάλει απο τα όρια του λογικού και να φοβηθεί..
Ίσως γιατί έτσι πρέπει..
Αλήθεια ,η μοίρα πόσες φορές παίζει ρόλο στην ζωή σου και πότε στην καθορίζει;
Αξίζει να πάλεψεις για το φαινομενικά ανέφικτο; Μπορεί να οριστεί κάτι ως ανέφικτο;
Όπως και να χει ,δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα απο το να δίνεις τα πάντα...και ας μην αξίζει ! Θα μπορείς να πεις τουλάχιστον πως έζησες και ένιωσες..
